Yalnızsın…

ışıkların dağlara güldüğünü
Bir akşam bulutların seyre döküldüğünü
Görürsün hasretiyle sabah ezgilerinin
Bir akşam gözlerin ufka dalar pek derin

öter, uçuşur yeşil dallara konar
yaprak yaprak alevlenir de yanar

Son sesleri dökülür dudaklardan
ınsanlar gölge gibi çekilir sokaklardan

Rüzgar okşamaktayken anne gibi tenini
Gecenin kolları sessizce yakalar

gözlerinin dolup boşaldığını
Anlarsın yalnızlığı ve yalnız kaldığını…

Nurullah Genç

Bu yazı Şiirler kategorisine gönderilmiş ve , , ile etiketlenmiş. Kalıcı bağlantıyı yer imlerinize ekleyin.

Bir cevap yazın

E-posta hesabınız yayımlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir